กลับมาที่ห้องด้วยความเหนื่อยล้า
ผ่านทุกปัญหาที่ได้เจอ
จากห้องเล็กๆ ไม่กี่ตาราง
มันดูกว้างๆ เมื่อขาดเธอ
ตึกสูงๆ ที่เห็นยิ่งมองดูยิ่งเหงา
เมื่อก่อนมีเธอให้พูดให้คุย ตอนนี้นะเหลือเพียงแค่เงา
แสงไฟที่ส่องสว่างตั้งมากมาย
ไม่เห็นจะสวยเหมือนดาวบนฟ้าที่พร่างพราย
เสียงดังจากเมืองที่วุ่นวายไม่เคยจะหลับ
แต่ทำให้โลกของฉันนั้นมันกลับเงียบสงัด เย้
กี่วันที่เลยผ่าน ฮู้ ฮู
ก็จบตรงที่เดิม
อยู่ที่มุมเดิม ที่ไม่เห็นใคร
ได้แต่นั่งเหงาอยู่ริมระเบียง
ไม่มีใครมาเคียงข้างฉันเหมือนเก่า
ที่ตรงนี้เงียบเหงาจนได้ยินเสียงหัวใจ
มีแต่ตัวฉันที่ริมระเบียง
คงได้ยินก็เพียงแค่เสียงของความว่างเปล่า
ไปหาเพื่อนแล้ว Party ก็แล้ว ทำไมมันไม่ดีขึ้นสักที
โทรหาคนนั้นเขาก็ไม่รับ โทรหาคนนี้ไม่ว่างสักที
ถ้ามีเธออยู่ตรงนี้ก็คงดี จะกอดเธอไว้ไม่ให้ไปไหน
ให้โลกทั้งใบนั้นมีแค่ You and me
But now I'm feeling so lonely
Just me myself and I ที่นั่งเหงาๆ ตรงระเบียง
ก้อนเมฆยังรวมตัวกันร้องไห้ให้ฉันอย่างพร้อมเพรียง
วิวตึกสูงนั้นคงจะสวย ถ้ามีเธอนั่งอยู่ข้างเคียง
กี่วันที่เลยผ่าน ฮู้ ฮู
ก็จบตรงที่เดิม
อยู่ที่มุมเดิม ที่ไม่เห็นใคร
ได้แต่นั่งเหงาอยู่ริมระเบียง
ไม่มีใครมาเคียงข้างฉันเหมือนเก่า
ที่ตรงนี้เงียบเหงาจนได้ยินเสียงหัวใจ
มีแต่ตัวฉันที่ริมระเบียง
คงได้ยินก็เพียงแค่เสียงของความว่างเปล่า
อยู่ที่มุมเดิม ที่ไม่เห็นใคร
ได้แต่นั่งเหงาอยู่ริมระเบียง
ไม่มีใครมาเคียงข้างฉันเหมือนเก่า
ที่ตรงนี้เงียบเหงาจนได้ยินเสียงหัวใจ
มีแต่ตัวฉันที่ริมระเบียง
คงได้ยินก็เพียงแค่เสียงของความว่างเปล่า